Zoo - to wspaniałe miejsce do poznania ciekawych gatunków zwierząt. Miejsce gdzie można spacerować, podziwiać niesamowitość tego świata. Znaleźć się na drugim krańcu globu bez wyjeżdżania poza granice państwa. Co roku , a nawet dwa razy do roku jesteśmy w naszym wrocławskim zoo. Tym razem zaprosiłam nasze zaprzyjaźnione rodzinki na wypad do Gorlitz. Jest to tak blisko od nas. Samo miasto zachwyca infrastrukturą, czystością ulic, zielenią. Do tego połączenie miast. Przechodzisz przez most i jesteś w Zgorzelcu. Miasto Gorlitz odwiedziłam już parę razy. Kiedyś we wczesnych latach mojego małżeństwa razem z moją mamą pojechaliśmy na jarmark bożonarodzeniowy. Potem razem z Jarkiem i Norbertem byliśmy na wycieczce po mieście i zakosztowaniu pysznej kawki z ciachem. Parę lat temu z Gorlitz przywieźliśmy sobie szczeniaczka - owczarka niemieckiego, a teraz pojechaliśmy do ichniejszego zoo. Nie jest to typowe zoo, bardziej park z zwierzątkami i atrakcjami dla najmłodszych. Jest możliwość zakupienia pamiątek, miejsce posiłku, przycupnięcie dla relaksu, dotknięcie zwierzątek. Dużo odwiedzających osób z Polski. Miejsce dla rodzin z dziećmi, ale nie tylko. Nasza grupa się podzieliła na dwa obozy. Jedni z maluchami ,a my ze starszakami. Dziewczyny ogólnie chodziły swoimi drogami, jednak bacząc na to aby nas nie stracić z zasięgu wzroku. Nie wiem czy się bały , że się zgubią , czy bardziej to, że trzymaliśmy plecak z żarciem hahahaha. Dziewczynki korzystały ze wszystkiego. Park linowy, mysie dziury, królikarnia, nauka dojenia krowy, papugarnia, przytulasy z wielbłądem itp. Tak nam zleciała większa część dnia. Umęczone bieganiną dzieciaki popadały w samochodzie w drodze do domu. Obok Gorlitz i Tierparku znajduje się Kraina Turisede. To miejsce po dwóch stronach rzeki i po dwóch granicach samym środku lasu. Tutaj wybierzemy się w lato ,co by dzieciaki miały możliwość skorzystania ze wszystkiego.
W październiku wybraliśmy się w odwiedziny do znajomej , która mieszka blisko Rybnika. Akurat trafiliśmy na Oktoberfest . Impreza pełną gębą. Piwo lało się strumieniami od rana do wieczora. Dookoła pełno straganów z różnymi smakołykami. Najbardziej to ja lubię owoce w czekoladzie i antipasti, owoce morza. Zakupiliśmy tego w nieznacznych ilościach, bo niestety ceny powalają z nóg. Dokupiliśmy miodzio, sery , ocet jabłkowy i malinowy. Spotkanie z koleżanką tez należało do bardzo udanych. Udało nam się zrealizować to co zaplanowaliśmy i możemy teraz spokojnie iść przez życie dalej. To była jedna z naszych najpiękniejszych chwil , o których będziemy pamiętać i opowiadać naszym wnukom. W dorobku mamy takie właśnie wspaniałe momenty, które radują nasze serca i tworzą naszą historię. Od jednej chwili, jednego spotkania ktoś zmienia swój cały świat. Nie ma rzeczy i ludzi , które są przypadkowe. To zapisane w gwiazdach ludzkie losy. Już z góry wiadomo co i jak , kiedy ma nastąpić. My tylko mamy wybór , na która drogę się zreflektujemy. Czy pójdziemy prosto, czy skręcimy w prawo, a może w lewo. Jedynie czego nam nie wolno robić to stać w miejscu. Nie możemy się poddać. Nie możemy zrezygnować z dalszej podróży. Tylko ten , który to zaczął może to skończyć. My musimy podjąć decyzje co do drogi i wziąć sprawy w swoje ręce z pomocą niebiańskich aniołów. Kiedy myślisz , że dasz radę to naprawdę dasz radę. Człowiek nawet nie wie ile w nim siły, mocy sprawczej. Ile znaczy dla drugiego człowieka. Czasami nam się wydaje , że gdy nas zabraknie to nikt tego nie zauważy. To nieprawda. Zawsze znajdzie się choć jedna osoba, której będzie ciebie brak. Nie musisz z nią rozmawiać , wystarczy że się uśmiechnęłaś, że spojrzałaś na nią, zainteresowałaś się , podałaś rękę. Po prostu byłaś tu i teraz. Tak jak mój Norbciu był tylko na chwilę na tej ziemi, ale zostawił tak dużo. Wiele osób go znało. Wiele osób dzięki niemu spojrzało inaczej na drugiego człowieka. Wielu osobom jego uśmiech sprawił radość. Jego pogoda ducha, wielka siła , determinacja , radość z malutkich rzeczy wszczepiła się w inne serducho. Każdy kto go wspomina opowiada o jego charyzmie, szczebiocie , bananie na ustach, pomocy dla drugiego, afirmacji życia. Czy bał się ? Jak cholera!!!! Bał się , że umrze ,że będzie boleć, że będzie sam, że nie znajdzie przyjaciela. Czy kochał? Kochał całym sobą. I tego mi najbardziej brakuje. Tej wielkiej, dziecięcej , prawdziwej miłości. Miłości prostej, szczerej , bezgranicznej. Życie z osobą niepełnosprawną dało nam dużo do przemyślenia. Czy przeorganizowaliśmy swoje życie? Nie. Było takie jak miało być. Mieliśmy dziecko, które wymagało pomocy. To była nasza codzienność. Innej nie znaliśmy , więc nie mogliśmy porównać czy zmienić. Prostu tak było i już. Codzienna rehabilitacja, pomoc w nauce to normalność. To nasza normalność. Potem dzięki niemu pojawiła się Zuzia. Na pierwszy rzut oka zdrowa, piękna panienka. Tak, zdrowa bo nie trzeba jechać na ćwiczenia, bo jest samodzielna. Jednak poznając bliżej i tworząc dla niej zwyczajność uwidaczniają się braki dużo bardziej skomplikowane. Tego nie uda się naprawić poprzez ruch, zabawę , rutynę, operację czy rehabilitację. Tu trzeba sięgnąć głębiej. Trzeba poruszyć jej serce i mózg. Mózg zniszczony przez porzucenie, narkotyki, brak miłości, stabilizacji, zasad. Tu praca dla psychiatry i psychologa, terapeuty rodzinnego. Tu musimy wszyscy podjąć się leczenia. Jaki będzie rezultat ? Tego nikt nie wie. Narkotyki w ciąży zrobiły wielkie emocjonalne spustoszenie u dziecka. Wszyscy jesteśmy dobrej myśli , ale czy to wystarczy? Czasami nie mam już siły. Czasami chce mi się wyć. Czasami chcę już odpuścić , ale wiem że nie mogę. Jestem mamą. Byłam świadoma swojej decyzji o kolejnym potomstwie. Więc nie mogę jej opuścić bo zachowam się tak jak ci ,którzy ją pozostawili. Kolejne wyzwanie jakie mój koliberek nam sprawił to Sara. I znowu zaczynamy od nowa. Kolejna istotka pełna rozstań. Kolejne rodziny zastępcze, kolejne rozczarowania w jej jak krótkim życiu. Miliony pytań kotłujących się w jej głowie. Dlaczego mnie zostawili? Co ja takiego zrobiłam? Czy jestem brzydka? Jak to Sara mówi, czy nie mam żadnego talentu? Do tego pogłębiająca się głuchota. Mimo swojego cierpienia dziewczynka jest bardzo pogodną osóbką. Do tego zadaje miliony pytań. Jest bardzo samodzielna , a i z niedosłyszeniem radzi sobie wspaniale. Talenty też jej znaleźliśmy z czego jest bardzo zadowolona. Teraz czekają nas nowe , pełne niewiadomej dni. Będziemy się uczyć nas wspólnie. Będziemy walczyć o naszą rodzinę. Mam nadzieję, że będzie dobrze. Chciałabym aby dziewczynki były tak szczęśliwe jak mój synek. Żył krótko, ale na maksa. Doświadczył wiele i zabrał ze sobą wiele. Kocham to moje szalone życie.
